ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ (του Στ. Παπασταυρίδη)
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (1914-1976), υπήρξε ένας εκ των δύο διαπρεπέστερων ελλήνων μαθηματικών του 20ου αιώνα. Ο άλλος είναι προφανώς ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ. Αναγκάσθηκε να φύγει από την Ελλάδα για πολιτικούς λόγους το 1948 και να εγκατασταθεί μέχρι τέλους της ζωής του στο PRINCETON (ΗΠΑ). Εργάσθηκε στην γεωμετρία των χαμηλών διαστάσεων, (πολλαπλότητες, κόμβους κλπ), που συχνά αναφέρεται ως Geometric Topology. Στην δεκαετία 1955-65 έκανε σημαντικότατες συνεισφορές στον κλάδο αυτό για τις οποίες βραβεύθηκε από την AMERICAN MATHEMATICAL SOCIETY το 1964 με μία πολύ υψηλή διάκριση, με το ΒΡΑΒΕΙΟ VEBLEN, που απονέμεται ανά τριετία για ανακαλύψεις εις την γεωμετρία; μάλιστα αυτή ήταν η πρώτη απονομή. Αφιέρωσε όλη την υπόλοιπη ζωή του στην μελέτη ενός κεντρικού ερωτήματος ταξινόμησης Πολλαπλοτήτων Διάστασης 3, που το 1900 ο κορυφαίος μαθητικός της εποχής Poincaré νόμισε ότι το είχε αποδείξει, που μεταγενέστερα συνήθως αναφέρεται ως Εικασία Poincaré. Το πρόβλημα αυτό απεδείχθη άκρως απροσδόκητης δυσκολίας και η αναζήτηση της λύσης κατά των 20ο αιώνα του έδωσε status χρυσόμαλλου δέρατος η χρυσού δισκοπότηρου!.
Η «εικασία» του Poincaré ήταν (και είναι) ένα μαθηματικό «θεώρημα» που διετύπωσε το 1900 ο θεωρούμενος ως σημαντικότερος μαθηματικός της εποχής ο γάλλος Jules Henri Poincaré (1854 –1912) ο οποίος το 1904 το επανέφερε ως ανοικτό ερώτημα. Έκτοτε ο ισχυρισμός αυτός είναι γνωστός ως «Εικασία Poincaré» και πιθανότατα θα παραμείνει με το όνομα αυτό αν και πλέον έχει γίνει δεκτό ότι έχει αποδειχτεί και είναι θεώρημα (άνευ εισαγωγικών), από τον ρώσο μαθηματικό Grigori Yakovlevich Perelman (1966-) το 2002-2003.
Η ιστορία και της καθαρώς μαθηματικής πλευράς της Εικασίας Poincaré αλλά και η παραμαθηματική πλευρά της, έχουν στοιχεία μεγάλης ποικιλίας, πολυπλοκότητας, ανατροπών και έντασης μέχρις ορίων δράματος, που την κάνουν εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα, πέραν της καθαρώς μαθηματικής της αξίας. Μερικά τέτοια στοιχεία είναι τα παρακάτω,
Υπάρχει η εκτίμηση ότι ο αριθμός των κοινοποιηθεισών «αποδείξεων» της, από την διατύπωση της μέχρι την λύσιν της, είναι κατά μέσον όρο μία κατ έτος. Εκτιμώ ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι μάλλον υπερβολικός αλλά όχι και πολύ υπερβολικός.
Η προσπάθεια να λυθεί, δημιούργησε έναν ρομαντικό ήρωα, τον δικό μας Χρίστο Παπακυριακόπουλο (1914-1976) ο οποίος βραβεύθηκε για τις σχετιζόμενες προσπάθειες του με το, υψηλού επιπέδου, βραβείο Veblen το 1964. Περίπου στην εικοσαετία 1956-1976 ο Πάπα (όπως ήταν γνωστός στο Princeton ο Παπακυριακόπουλος) ήταν ο κατ εξοχήν άνθρωπος από τον οποίον αναμενόταν η λύση της Εικασίας Poincaré.
Η ζωή του Παπακυριακόπουλου ενέπνευσε το γνωστό και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα του μαθηματικού-συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη «Ο ΘΕΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΕΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΛΝΤΜΠΑΧ» (1992).
Λίγα λόγια για τον ομιλητή :
Ο Σταύρος Γ. Παπασταυρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα και τελείωσε τη Βαρβάκειο Σχολή.
Πανεπιστημιακές σπουδές: Το 1968 αποφοίτησε από το Τμήμα Μαθηματικών του πανεπιστημίου Αθηνών με Άριστα, και το 1972 αναγορεύθηκε διδάκτωρ (Ρh.D.) του Πανεπιστημίου του Princeton.
Διδακτικό έργο: Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Κρήτης, Brandeis και Georgia Institute of Technology. Έχει εργασθεί, επίσης, στα Εργαστήρια Bell (Muray Hill) και έχει διατελέσει Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών (1977-89) και του Πανεπιστημίου Αθηνών (1990-σήμερα).
Συγγραφικό έργο: Έχει γράψει διάφορες ερευνητικές εργασίες στην Άλγεβρα, στη Γεωμετρία, στη θεωρία των Πιθανοτήτων και στη Διδακτική των Μαθηματικών, καθώς και διάφορα βιβλία για τη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Λοιπή δραστηριότητα: Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Πατρών και Αθηνών, Αντιπρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΕ, εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Επιτροπή Παιδείας του ΟΟΣΑ, επανειλημμένως μέλος Επιτροπών Εισαγωγικών Εξετάσεων και του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας
Στο συνημμένο αρχείο η πρόσκληση για την εκδήλωση, που απευθύνεται σε όλους.